Geheel onverwacht is vrijdag 5 mei jl. Mien overleden. Zij was sinds de zomer van 2019 lid van ons bestuur en als lid van de congregatie de (verplichte) link in ons bestuur naar de Medische Missiezusters.
Anderhalve week geleden kregen we van Elly Verrijt, de huiscoördinator van de Medische Missiezusters, bericht dat Mien onverwacht opgenomen was in het ziekenhuis en dat we ons op het ergste moesten voorbereiden. Dat is tekort om het overlijden van Mien te kunnen bevatten.
Mien zou dit jaar in november tachtig worden. Zij was weliswaar de oudste in ons bestuur maar behoorde tot de ‘jongeren’ in de Nederlandse tak van de MMZ. We hadden daarom allerminst de gedachte dat Mien ons zou ontvallen.
Haar deelname aan het bestuur van de Vrienden was belangrijk voor de ontwikkeling van de Vrienden en heeft ons veel geleerd. Te vaak had Mien tijdens haar verblijf in Azië en vooral Afrika gehoord dat ze niet mocht rekenen op een donatie van de Vrienden omdat het doel niet paste. Terwijl zij als geen ander wist wat nodig is om een medisch centrum op te zetten in een achtergebleven gebied. Zij kon nog steeds tranen van boosheid in haar ogen krijgen als ze verhaalde over haar tijd in Kenia waar zij en haar Afrikaanse medezusters door geldgebrek minder konden doen dan mogelijk was. Mede dankzij haar inzet heeft dit bestuur de doelstellingen van de Vrienden zodanig uitgebreid zodat bijvoorbeeld nu ook het bouwen van een onderkomen voor zusters gesteund kan worden. Zonder een fatsoenlijk bed voor de zusters om in te slapen is immers geen zorg voor patiënten mogelijk.
Maar Mien was vooral vrolijk en optimistisch. Met haar aanstekelijke lach was ze ons meest levendige bestuurslid. Haar lach was ook haar missie. Zo vertelde ze een keer over haar Oegandese naam die ze kreeg van de dorpelingen: Sanju, wat vreugde betekent.
Mien had kennis van zaken, ze was pas zo’n tien jaar terug, en kende vaak de zusters en/of de projecten die om steun vroegen. Zij wist wat werken in de missie vraagt.
Mien kon vanwege hartproblemen niet meer terug naar Oost-Afrika, waar haar hart lag, maar had daar vrede mee. Ze was naast de Vrienden druk met het bestuur van het Religieus huis MMZ, de KBO, het reilen en zeilen in het huis in de Bilt waar zij met een aantal MMZ’ers woonde in een religieuze gemeenschap, en met haar familie. Ze had niet voor niets in haar appartement drie bureautjes staan, elk voor een ander deel van bezigheden. Dat werkte sneller en overzichtelijker. Maar na tienen ’s avonds had ze rust. Dan ging de deur op slot. En ook daar kon ze van genieten.
We zullen Mien enorm missen, zowel vanwege haar kennis als vanwege de ‘sanju’ die ze om zich heen had hangen.
